Θερισμένα χωράφια. Αλώνια μέ πέτρινη περίμετρο στό κατακαλόκαιρο καί σέ ώρα μεσημβρινή. Φράχτες ανάμεσα, όρφανεμένα ξερόκλαδα καί ρημαγμένα αγροτόσπιτα, κάπου χαμένα στόν κάμπο. Κι από μακριά, οί άνθρωποι αγκαλιά μέ τις σκιές τους. Άλλοτε πάλι τούς υποψιάζεσαι νά βαδίζουν κάτω άπ τά σκιάδια τους ή νά σημαδεύουν την ανελέητη ερημιά της απεραντοσύνης, μέ τίς σιλουέτες τους στοιχηματίζοντας τό βάθος τού ορίζοντα.
Ή Δάφνη Άγγελίδου, στην έκθεση των ζωγραφικών της έργων μέ τίτλο «Χωρογραφίες», δεν στόχευε νά παρουσιάσει κάποια θέματά της «σέ φόντο». Αντίθετα, ο χώρος αποκτούσε πρωταρχική της μέριμνα, στην ανάδειξή του ώς διαρθρωτική καί διαμορφωτική δυνατότητα τού χρώματος. Ενός χρώματος – της ώχρας κατά βάση – πού οί βαθμοί πυκνότητας κι άραίωσης τών τόνων του μαζί μέ τίς φυγές τού βλέμματος πρός τόν ψευδαισθητικά ανοιχτό ορίζοντα, άναπλάθονταν άπ τίς εντάσεις καί τίς υφέσεις τού φωτός, της πινελιάς καί της ματιέρας, προκειμένου νά αποδοθεί η ατμόσφαιρα ενός εσωτερικού κλίματος καί μιας υπόγειας γεωμετρίας πού πυροδοτούσε την αίσθηση της υπερβατικότητας, σ’ αυτά τά τοπία της μοναξιάς.
Οί κάμποι τού σταριού στόν Αλωνάρη μήνα, ήταν σηκωμένοι ψηλά σάν νά είχε βουλιάξει κανείς μέσα τους η νά τούς άντίκρυζε γονατιστός ο θεριστής κι έξολοθρευτής τού χρόνου, αφήνοντας στό βλέμμα ένα κομματάκι μονάχα τού ούρανού νά στέργει πάνω από την απεραντοσύνη μιας θάλασσας κυματισμών καί δονήσεων τού φωτός. Ή ζωγράφος δημιουργούσε ένα βάθος πεδίου μέσα άπό τίς τονικές συμπαραθέσεις, την ποσότητα καί τήν φορά τού χρώματος, εξισορροπώντας μ ‘ αυτόν τόν τρόπο τά κοντινά μέ τά μακρινά πλάνα πού μέσα άπό τούς ρυθμικούς δρόμους τού φωτός, ύποκαθιστούσε τό ένα τό άλλο, στό βλέμμα. Μέ επαναλαμβανόμενες χειρονομίες άποκαλύπτονταν ή τοπογραφική ανατομία, ώς μιά προσπάθεια αποκρυπτογράφησης τής μυστικής «ψυχοστασίας» τών τοπίων τής πραγματικότητας καί τής ψευδαίσθησης.
ΑΘΗΝΑ ΣΧΙΝΑ