«Το Ψυχρόν της Αργύριον»

Μισέλ Φάις, 1994

Από τον ουρανόν,
Όπου τα μελανόπτερa
Σύννεφα αρμενίζουν,
Το ψυχρόν   της αργύριον
Pίπτει η σελήνη.

«Εις Θάνατον», Ε’
Ανδρέας Κάλβος.

Η ΔΙΠΛΗ ΜΕΡΙΜΝΑ

Τα τοπία της Δάφνης Αγγελίδου σου υποβάλλουν μια αίσθηση εσωτερικού χώρου. Αυτή η εντύ-πωση, ως ένα βαθμό, εκπορεύεται κι απ’ το σχεδόν σταθερό σκηνικό της υπαίθρου: το σπίτι, το φρεσκοθερισμένο χωράφι με τα μοναχικά δέντρα, ο ορίζοντας της θάλασσας και, φυσικά, ο κύ-κλος του φεγγαριού (νέα σελήνη -τεφρώδες φως -πρώτο τέταρτο -πανσέληνος -τελευταίο τέταρτο -χάσιμο της σελήνης). Η ζωγράφος επαναλαμβάνει, σαν ονειρική εμμονή, ανεπαίσθητα μετατονι-σμένο το θέμα της με το σεληνόφως να διαχέει στη νύχτα μια φιλντισένια αχλύ και να ρυθμίζει, διακριτικά και συνάμα αποφασιστικά, την ψυχοστασία του τοπίου.

Χωρίς ανθρώπινη παρουσία (αφού και τα λιγοστά φωτισμένα παράθυρα επιτείνουν την περιρρέ-ουσα ερημιά) τα δεκαπέντε αυτά ακρυλικά αποτυπώνουν -θα μπορούσε να πει κανείς με απτή με-ταφυσική -μια διπλή μέριμνα: αφενός μιάς Ελλάδας χαμένης ανεπιστρεπτί και, αφετέρου, του φιλήσυχου εφιάλτη να ξυπνάς ως ένοικος του τελάρου σου.

Μισέλ Φάις.